Αναμονή της Αγάπης

11-12/07/2008

Η ώρα ήταν 01.35 τη νύχτα. Μόλις είχα καθίσει σε μία θέση που βρήκα δίπλα σε μία κυρία που διάβαζε το "Στη Σκιά της Πεταλούδας", αν κατάλαβα κιόλας καλά, κάποιου συγγραφέα που δε μπόρεσε να πιάσει το μάτι μου. Απέναντι μου καθόταν ένα παλικάρι γύρω στα 22, ψηλός, μελαχρινός, καστανά μάτια, δεν έδωσα πολύ σημασία. Μόλις είχα περάσει μια πολύ όμορφη νύχτα με τον Ν. Άρχισα να αναπολώ αυτά που είχαν γίνει...

Ξεκίνησα στις 20 παρά 10, με πολύ άγχος μήπως και χάσω τη στάση. Πάλι καλά ήταν μια κοπελίτσα απέναντι μου, που μου κρατούσε παρέα και περνούσε η ώρα χωρίς να το σκέφτομαι. Σκέφτηκα, δεν θα περάσει άραγε ελεγκτής; Και εβγαλα να κοιτάξω το εισιτήριο. Μικροσκοπικό σαν αυτά του ΟΑΣΘ, το είχα πάρει απο το μηχάνημα. Διάβασα τι έλεγε THE - KAT, € 3.00, 0070017252, ούτε που κατάλαβα τι εννοούσε, αυτό το τελευταίο. Το ξαναέβαλα μέσα. Επιτέλους.. Ετοιμαστείτε για Κατερίνη, βόγκηξε ο μηχανοδηγός απο τα μεγάφωνα. Σηκώθηκα. Την επόμενη ήμουν στο ταξί πηγαίνοντας προς το κέντρο.
-Πόσα σας οφείλω;
-4 ευρώ. Παναγία μου, είπα από μέσα μου, πάλι καλά που δε του ζήτησα να κάνουμε και διαδρομή 10 λεπτών, πόσο θα μου έπαιρνε, 8;
Ανέβηκα τα σκαλιά και κάθισα στο τραπεζάκι στη γωνία δεξιά. Ήταν 21.00. Παρήγγειλα. 20 λεπτά περίπου αργότερα κοίταξα στα αριστερά μου και τον είδα να πλησιάζει.
-Καλησπέρα!
-Καλησπέρα, μου είπε με ένα γλυκό τόνο στη φωνή του.
-Άργησες!
-Μωράκι μου, άργησα να ετοιμαστώ.
-Μα καλά τόσες ώρες είχες μπροστά σου, του είπα και χαμογέλασα.
-Εεε..
-Τι εεε; Τον πείραξα.
Αφού κάναμε μια "σοβαρή" συζήτηση και, αυτό επειδή τις προάλλες μου είπε ότι μόνο από το τηλέφωνο του τα λέω και, από κοντά δεν μιλάω, άνοιξα το θέμα, το οποίο πήρε λίγη πολλή ώρα μέχρι να κλείσει.

[...]

- Θα σου χτυπήσω το γόνατο, μου είπε και μου έδωσε μια με το δικό του και μου χαμογέλασε.
- Πρόσεχε γιατί έτσι και μου το σπάσεις, εσύ θα με τρέχεις στα νοσοκομεία!
- Ναι καλά, εγώ θα σ' το κάνω καλά!
- Μμμ.. κατάλαβα, θα μείνω για πάντα με σπασμένο πόδι! τον κοίταξα στα μάτια και γέλασα. Πόσο όμορφα ήταν αυτά τα πράσινα του μάτια!

[...]

-Να πληρώσουμε;

[...]

-Να κατεβαίνουμε σιγά σιγά; Γιατί στις 00.30 πρέπει να είμαι στο σταθμό, 00.58 έρχεται το τρένο μου. Είχε ήδη πάει 23.50.

[...]

Κοίταξα τριγύρω μου την 1x1 τουαλέτα, η οποία δεν κλείδωνε! Έκαναν ανακαίνιση τον κάτω όροφο, όπως επίσης και τις τουαλέτες του (όπως είναι λογικό) και ο σύρτης που υπήρχε, δεν είχε που να τον βάλεις!
- Σ' αγαπάω τόσο πολύ, τού είπα κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Τον φίλησα. Τα είχα λαχταρήσει και πεθυμήσει τόσο πολύ τα χείλη του.
- Κι εγώ σ' αγαπάω μωράκι μου. Με κράτησε στην αγκαλιά του και με έσφιξε δυνατά, τον έσφιξα και εγώ, ένιωθα ένα πολύ όμορφο συναίσθημα την ώρα εκείνη. Κάτι πολύ ζεστό και γλυκό, κάτι από το οποίο δεν ήθελα να φύγω, δεν άντεχα άλλο να φεύγω! Ήθελα να κλάψω. Κρατήθηκα.

[...]

Τον είδα να απομακρύνεται όλο και περισσότερο, να απομακρύνομαι και εγώ όλο και περισσότερο. Άναψα τσιγάρο. Μου ήρθε ένα μήνυμα..

Σου υπόσχομαι θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα

Έκανα μια βόλτα στη πλατεία. Πήρα ένα ταξί.
- Πόσα σας οφείλω;
-3 ευρώ, απάντησε. Α! εσύ μας βγήκες πιο φθηνός, σκέφτηκα και έπνιξα ένα γελάκι.

[...]

Περίμενα. Η ώρα ήταν 00.35. Περίμενα.

[...]

Πήγε 01.00 και το τρένο πουθενά. Σαν να μη ήθελε να φύγω.. Είδα μια κοπέλα από μια παρέα που ήταν στο σταθμό σχεδόν όση ώρα ήμουν και εγώ, να πλησιάζει. Ξανθιά, μπλε μάτια, γύρω στα 30, με ένα απαλό μαύρισμα-κοκκίνισμα.

-Can you take a picture of us? Oh, αγγλίδα-για αυτό και η κοκκινιά!
-Yeah, sure! είπα και σηκώθηκα. Περπάτησα προς τη παρέα, όλοι εκεί γύρω ήταν ηλικιακά. Μου έδωσε τη sony ψηφιακή φωτογραφική της κάμερά.
-Ready?
-Tell us something to smile, μες την ηλιθιότητα μου και εγώ..
-Say "Feta"... Χριστέ μου φώναξα από μέσα μου! It's a greek cheese, είπα και γέλασα. Πάλι καλά δε κατάλαβαν.

(Flash)

-Can you take another one, cause there might be some closed eyes.
-Okie dokie, είπα χαμηλόφωνα μια ατάκα της Piper Halliwell.

(Flash)

-Efharisto.
-Παρακαλώ. Της χαμογέλασα και πήγα και κάθισα.

[...]

01.30
Επιτέλους! Αυτή η αναμονή ήταν πάρα πολύ.. σκληρή και, ειδικά γνωρίζοντας ότι άφηνα κάποιον πίσω. Ανέβηκα. Προχώρησα στα δεξιά μου. Πουθενά θέση. Πήγα στο επόμενο βαγόνι. Η πόρτα δεν άνοιγε! Γιατί όλα σε εμένα!; Ήταν ένας τύπος από την άλλη, του έδειξα και μου άνοιξε αυτός.
-Ευχαριστώ. Προχώρησα. Περπάτησα στο διάδρομο ανάμεσα στις θέσεις. Βρήκα μία θέση στο κέντρο του βαγονιού, δίπλα σε μια γυναίκα που διάβαζε ένα βιβλίο. Απέναντί μου καθόταν ένα παλικάρι, νόστιμος ήταν, αλλά είχε ένα ύφος. Χμ.. Κοίταξα έξω από το τζάμι, φεύγαμε. Με κοίταξα, άρχισα να σκέφτομαι αυτά που έγιναν...